İnsanlık anlık derler ya hani

    İkinci dönemin ilk sınavlarının bittiği gün, cuma günü, arkadaşlarımla eğlenmek için karaoke yapabileceğimiz bir yere gittik. Zaten uzun süredir hayalini kurduğumuz için herkes çok güzel hazırlanmıştı. Herkes kavalyesiyle geldi. Bende kankamla gittim tabii.

     Yavaş başladık biraz. Önce klasik müziklerle dans edildi. Ben kankamla tango yaptım.Daha önce kursa gitmiştik. Her şey çok iyi gidiyordu. Ben biraz fazla hareketli birisi olduğum için çok canlı ve hızlı söylenen bir şarkı seçtim. hoplaya zıplaya şarkıyı söylerken nefes nefese kalmıştım. Kankam artık yeter kötüleşiyorsun dedikçe abarttım. Ve yakamı hayatım boyunca bırakmayan, bana tutkuyla aşık olan hastalığım olan astım krizine girdim çantam küçük olduğu için ve aklıma böyle bir şey olacağı gelmediği için ilacımı yanıma almamıştım.

Bu odaları çok iyi biliyorum maalesef...

      Sonra herkes bir anda başıma toplandı. Arkadaşlarımı sadece görüyordum. Hiçbir şey duyamıyordum. Sonra bende panikledim ve ağlamaya başladım bu krizimi tetikleyen bir davranış olduğu için iyice arttı ve kahrolası ilacı getirmediğim için gittikçe kötü oluyordum.

    Ambulans geldiğinde ben bayılmıştım. Uyandığımda hastanedeydim bu olayı ilk defa yaşamıyordum daha önce de olmuştu bu yüzden pek şaşırmadım.

     Ben çocukluğumuda bu hastalıkla yaşadım. Koşuşturmalı, atlamalı, hızlı ya da heyecanlı bir oyunu en fazla beş dakika oynayabilirdim. Sırf bu yüzden beni bazı oyunlarda oynatmazlardı. En çokta yakan top diye bilinen bizim ortada sıçan dediğimiz oyunu oynamak isterdim. Ama hiç oynayamadım. Birkaç kere oynadım çok kısa sürdü. O yüzden tam çocuk olmuş saymıyorum kendimi.

     Bu hastalığın bana öğrettiği bir şey var. İnsan hiçbir zaman sağlığına güvenmemeli. Her an her şey olabiliyor. Beş dakika önce bağıran çağıran bir insan beş dakika sonra bayılabilir hatta ölebilir dahi. Bu yüzden insan sadece anı yaşamaya odaklamalı kendini. Ben yaşamaya o zaman yaşamk derim.